رویاهای رها

پروانهخودکارها تمام میشوند شاعران نهشاعران تمام می شوند شعرها نهشعر ها چون فسیل می مانند چون ردّ بال های پروانه بر گدازه های یک شهرپروانه ای بر پشتِ انسانی مچاله از حادثه ی مرگجوهر خودکارم را از من نگیرمن از تو می نویسم از بال های فیروزه ایکه فضاییان کشفشان خواهند کردبر پشت ِ دوست دخترت پروانهما می نویسیم در دو جهت مخالفاما بُردا ها در صفر مشترکندصفر عدد عجیبی استهمه است نه هیچشاید هیچ و همهمثل گوشواره های پروانهکه ردّ گِردشان بر فسیل جا ماندهقطعا فضاییان می دانند صفر همه است یا هیچخورشید گرد ماه گرد زمین گردمثل صفر وسط بردارهامثل حلقه ی ازدواجهمان که پیش خودت نگه داشته ایمثل دوست پسرِ پروانهتا با انگشت عشق پرش کنیمن دوستت دارمتو بهترین شعر من هستیبرایم خودکار بخرعشق ها می مانندمثل پروانه ها بر سنگمثل من در دل توپنج شنبه 1402/4/8ساعت 19:35رها راد رویاهای رها...

غروبغروب های غمگینی بود که جز من کسی نبودیاران پرواز کرده بودند بی بدن هاشانمثلا سعید میثم بودسارا خاطرهمیثم در بدن سعید به خانه می آمدخاطره با انگشت های سارا بازی می کردیک ایل چنینغروبِ قرمز در کوچه های خاک آلود شهر با همه ی سنگینی بر سینه ی من می نشستوتو خود را به قهوه ای تُرک دعوت می کردیدر کافه ای خاطرهو در صندلی مقابل بید مجنون کم سن و سال جانبازان* نشسته بوددو قهوه یکی برای ما همه دیگری برای بید مجنون جانبازانو گنجشک های پشت شیشه ی کافهسعید و سارا بودندما طاقت دوری هم را نداشتیمو سنگینی این غروب بر سینه ی درخت ردّ خاطره کشیده بودپروانه شدی در کافه بال بال زدیو روی شانه ام نشستیاسفند بود و همه پر زده بودنوتنها دست های بید مجنون تنهایی مرا می فهمیدرها رادسه شنبه 1402/4/20ساعت 12:05*جانبازان نام محله ای در رشت رویاهای رها...

صمیمی
صمیمی تر از آن بودی
که فقط در آسمانها باشی
وجودی صمیمانه
که مصادره اش کردند

چنین گفت زرتشت
چنین کرد حلاج

خداوند صمیمی تر از آن بود
که فقط در آسمانها باشد
هم پایش باش
می بینی
قدیمی تر ها می دانند

تو اولین فاعل
من آخرین مفعول

فراموش خانه ها
فراموشم کردند
تپیدی در طبیعت
برگ کوه رنگین کمان
صمیمی!
فراموشم نکردی

رها برنجکار
شنبه 1402/4/24
ساعت21:45

رویاهای رها...